ထန္းေစ့ႏွင့္ထန္းပင္ကဲ့သုိ႔ မက်င့္ႏွင့္၊
ေညာင္ေစ့ႏွင့္ေညာင္ပင္ကဲ့သုိ႔ က်င့္ပါေလ
အင္းဝေခတ္ မင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲ ထီးနန္းစုိးစံစဥ္ ျမန္မာႏွစ္ ၇၄၅ ခုႏွစ္တြင္ ရခုိင္ကုိ အပိုင္စားရေသာ ေစာမြန္ႀကီး အနိစၥေရာက္၍ ေစာမည္းအား ေစလႊတ္ေတာ္မူရန္ စီစဥ္သည္။
ေစာမည္းကို မေစလႊတ္မီ ''ထန္းေစ့ႏွင့္ထန္းပင္ကဲ့သုိ႔ မက်င့္ႏွင့္၊ ေညာင္ေစ့ႏွင့္ေညာင္ပင္ကဲ့သုိ႔ လည္းေကာင္း ၊ ေၾကာင္လက္သည္း ဝွက္သကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း က်င့္ပါေလ''ဟုမင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲက မွာလုိက္သည္။
ေစာမည္းသည္ ရခုိင္သုိ႔ေရာက္လွ်င္ ၿမိဳ႕တြင္းၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ေညာင္ပင္တုိ႔ကိုခုတ္၍ ဆင္စာေကြၽးသည္။ အလားတူ ေၾကာင္တုိ႔ကုိလည္း သတ္စားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရခုိင္သားႏွင့္ မသင့္မတင့္ျဖစ္ကာ ေစာမည္းထြက္ေျပးခဲ့ရသည္။ မင္းႀကီး၏ အမွာစကားတုိ႔သည္ ပညာရွိ အမတ္ႀကီး ဘုိးရာဇာ အႀကံျပဳစကားတုိ႔ကို မိန္႔ၾကားလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထန္းေစ့ႏွင့္ထန္းပင္ကဲ့သုိ႔ မက်င့္ဘဲ ေညာင္ေစ့ႏွင့္ေညာင္ပင္ကဲ့သုိ႔ က်င့္ဆုိသည္မွာ ထန္းေစ့သည္ အရြယ္ႀကီးမားၿပီး အပင္ေပါက္ေသာအခါ ပင္စည္ျမင့္ မားေသာ္လည္း အရိပ္မရသျဖင့္ အမ်ားျပည္သူ ခုိနားရန္အရိပ္မေပးႏုိင္ေခ်။ ေညာင္ေစ့သည္ ေသးငယ္ေသာ္လည္း အပင္ေပါက္ သည့္အခါ အရိပ္ေကာင္းစြာရသျဖင့္ အမ်ားျပည္သ ခုိနားႏုိင္သည္။ ေၾကာင္သတၱဝါတုိ႔၏ သဘာဝမွာ သာမန္အခ်ိန္တြင္ မိမိလက္သည္းမ်ားကုိ ဝွက္ထားၿပီး အေရးႀကံဳေသာအခါမွသာ ထုတ္သုံးၾကသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အေစ့ႀကီးၿပီး အပင္ျမင့္ေသာ္လည္း အရိပ္မရေသာ ထန္းေစ့ႏွင့္ထန္းပင္ကဲ့သုိ႔ မက်င့္ဘဲ အေစ့ေသးေသာ္လည္း အပင္ႀကီးအရိပ္ရေသာ ေညာင္ပင္ကဲ့သုိ႔ က်င့္၍ ျပည္သူမ်ား အားထားမွီခုိရာျဖစ္ေအာင္ က်င့္ရန္ႏွင့္ မိမိစြမ္းရည္သတိၱ တုိ႔ကိုလည္း အခါအခြင့္ႀကံဳမွသာျပရန္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ ဘုိးရာဇာအႀကံျပဳ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကို မင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲ က ေစာမည္းအား မွာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေစာမည္းအဖုိ႔မွာမူ အေကာက္အယူလြဲ၍ေလာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ မာန္တက္၍ေလာမဆုိႏုိင္ ထင္ရာစုိင္းျခင္းေၾကာင့္ အင္းဝသုိ႔ ျပန္ေျပးခဲ့ရသည္။
ဤသုိ႔ေသာျဖစ္ရပ္မ်ဳိးမွာ မသိသူကုိ သိေအာင္ေျပာရန္ အခက္အခဲမရွိေသာ္လည္း သိသူတုိ႔က ဆင္ျခင္တုံတရားရွိရွိျဖင့္ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကရန္မွာမူ သက္ဆုိင္သူ တစ္ဦးခ်င္းအေပၚ မူတည္ေပသည္။ စာတစ္ေၾကာင္းကို ဖတ္ၿပီးေနာက္ မိမိကုိယ္မိမိ ဆင္ျခင္တုံတရားျဖင့္ ျပဳျပင္ၾကသူေတြ အမ်ားအျပားရွိၾကသည္။ စာတစ္ေၾကာင္းကိုဖတ္၍ မိမိဘဝေအာင္ျမင္ တုိးတက္ေရး အတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပမာ ယုံၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္ျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကရာမွ ေအာင္ျမင္မႈရရွိၾကသူေတြလည္း ရွိၾကသည္။
မည္သည့္လုပ္ငန္း တာဝန္မ်ဳိးမဆုိ မိမိလုပ္ငန္းတာဝန္အေပၚ တန္ဖုိးထားသူမ်ားသည္ ကြၽမ္းက်င္မႈ အရည္ အေသြး ေတာက္ေျပာင္ေစရန္ အၿမဲမျပတ္ အားထုတ္ၾကသူမ်ားသာျဖစ္သည္။ မိမိထမ္းေဆာင္ေနရေသာ လုပ္ငန္းတာဝန္သည္ ဝါသနာႏွင့္ ကိုက္ညီသည္ျဖစ္ေစ၊ မကိုက္ညီသည္ျဖစ္ေစ ကြၽမ္းက်င္မႈရွိေအာင္ အာ႐ုံစူးစုိက္ လုပ္ကုိင္ၾကရမည္သာျဖစ္သည္။
ယေန႔ေခတ္တြင္ ဝိဇၨာႏွင့္သိပၸံ ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ နည္းပညာရပ္တုိ႔သည္ က်ယ္ဝန္းလွသည္။ သိျမင္စရာ၊ တတ္စရာေတြက မ်ားျပားလွသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈႏွင့္ ေျပာင္းလဲမႈ လ်င္ျမန္ေသာ ယေန႔ေခတ္ႀကီးတြင္ မိမိကတစ္ေနရာတြင္ေတာ့ ကြၽမ္းက်င္စြာ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေပမည္။
သုိ႔ျဖစ္၍ လူျဖစ္ရသည့္ဘဝတြင္ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္၍ မိမိအက်ဳိးေအာင္ေစေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားအနက္ ဆင္ျခင္တုံ တရား လက္ကုိင္ထားကာ အမ်ားကစံျပဳထုိက္သူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကပါရန္ စာေရးသူမွ တုိက္တြန္း ႏႈိးေဆာ္ လုိက္ရပါသည္။ ။
Credit to ျမဝတီိ
အားေပးမႈကိုအထူးပင္ေက်းဇူးတင္ရိွပါတယ္ခင္ဗ်ာ
No comments:
Post a Comment